ပညာရွိအမတ္ႀကီးႏွင့္လူစြမ္းေကာင္းမ်ား

တိုင္းျပည္တစ္ျပည္တြင္ အမတ္ႀကီးတစ္ဦးရွိေလ၏။ထိုအမတ္ႀကီးသည္ မွဴးမတ္တို႔ႏွင့္တိုင္းျပည္ ညီညြတ္သ ေဘာမွ်မွဳမရွိရာကား ခြဲခြာလ်က္ထြက္လာခ့ဲေလ၏။ ေနာက္တစ္ျပည္သို႔မေရာက္မီ လမ္းခုလတ္၌ ထူးဆန္း ေသာ ကၽြဲေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ရေလ၏။ ၄င္းကၽြဲေက်ာင္းသားသည္ ကၽြဲမ်ားကို ေျခ တစ္ေခ်ာင္း တည္းျဖင့္ ထိန္းေက်ာင္း၍ေနေလ၏။

အမတ္ႀကီးက“အေမာင္ ကၽြဲေက်ာင္းသား၊သင္ကားအလြန္ပင္ သတၱိရွိသူပါေပတကား၊ကၽြဲမ်ားအားႏိူင္နင္းေလ သျဖင့္ အံ့ၾသေပစြ” ဟုခ်ီးက်ဴးေျပာဆိုေလ၏။ ၄င္းက“ယခုအခါ ငါကားအျပင္းမေမာင္းႏွင္ေသးပါ၊ အျပင္းအ ထန္လိုက္လံမည္ဆိုလွ်င္ဤကၽြဲေကာင္မ်ားအစင္ပင္ စားႏိူင္မည္ မဟုတ္ပါ၊ ထိုမွ်ေလာက္လိုက္လံေမာင္းႏွင္ ႏိူင္စြမ္းရွိပါသည္”ဟုျပန္ေျပာေလ၏။ ထိုအခါအမတ္ႀကီးက “ငါအေမာင့္ကိုထမင္းစားေလာက္ေအာင္ ေပး မည္၊င့ါေနာက္ကလိုက္ပါႏိူင္အံ့ေလာ”ဟု ေမးေလ၏။ ၄င္းလည္း ဤသူသည္ ပညာ ရွိျဖစ္ေလရာ သည္ဟု ယံုၾကည္၍ သေဘာတူေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ကၽြဲမ်ားကိုပစ္ထားခ့ဲ လ်က္ ေနာက္က လိုက္ပါ လာ ခ့ဲေလ ၏။

ခရီးတစ္ေထာက္သြားလွ်င္ လူထူးလူဆန္းတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ရွိျပန္ေလ၏။ ထိုလူသည္ ေတာင္တစ္ပိုင္းကို ထမ္းပိုး၍လာခ့ဲေလ၏။ အမတ္ႀကီးသည္ ထိုသူကို“အေမာင္ သင္သည္ အလြန္တရာ သတၱိရွိလွသည္၊ အ ဘယ္ေၾကာင့္ဤေတာင္ကို ထမ္းယူလာခ့ဲရသနည္း” ဟုေမးျမန္းေလ၏။ ေတာင္ထမ္းလာသူက“ ကၽြႏု္ပ္၏ မယားသည္ ထင္းမရွိ၍ ဆူပူပါသည္။ထင္းအတြက္ ရယူလို၍ျဖစ္ပါသည္” ဟုျပန္ေျပာေလ၏။ ၄င္းကို လည္း ေနာက္ကလိုက္ပါရန္ ေခၚယူခ့ဲေလ၏။

ထို႔ေနာက္ရြာတစ္ရြာကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ ကြင္းျပင္တစ္ခုသို႔ေရာက္ခ့ဲၾကေလ၏။ ထိုေနရာတြင္ ေလးပစ္ တည့္ မွန္ ေသာ လူတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ရေလ၏။ ၄င္းသည္ မန္က်ည္းပင္ထိပ္ဖ်ား၌နားေနေသာ ယင္ေကာင္ကို ပစ္ ရန္ျပဳလုပ္ေန၏။ အမတ္ႀကီးတို႔က“အေမာင္ ဘယ္အရာကိုပစ္အံ့နည္း” ဟုေမးျမန္းေလ၏။ ထိုအခါ ၄င္းက အပင္မွာနားေနေသာ ယင္ေကာင္၏ ဘယ္ဘက္အေတာင္ပံကို ခ်ိန္ရြယ္ေနပါသည္” ဟုျပန္ေျပေလ ၏။ အမတ္ႀကီးလည္း ေသခ်ာစြာၾကည့္ေလေသာ္ ယင္ေကာင္ကိုျမင္ရေလ၏။ ထိုသူသည္မွန္းသည့္အတိုင္း ပစ္လိုက္ေလရာ ဘယ္ဘက္အေတာင္ျပဳတ္က် ခ့ဲရေလ၏။ ထိုယင္ေကာင္သည္ နားေနရာမွ လြင့္စင္၍ ေအာက္သို႔က်လာေလ၏။ ထိုအခါ အမတ္ႀကီးသည္ “အေမာင္ကား သတၱိေကာင္းပါသည္” ဟုခ်ီးက်ဴးေျပာ ဆိုေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္ကလိုက္ပါရန္ေျပာဆိုလ်က္ေခၚေဆာင္လာခ့ဲေလ၏။

အမတ္ႀကီးတို႔သည္ခရီးထြက္ခြာေလေသာ္ လမ္းစပ္ၾကား၌ မိုးရြာသြန္းခ့ဲေလ၏။ ထိုအခါ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ ပင္ ေအာက္တြင္မိုးခို၍ ေနခ့ဲၾကရေလ၏။ ထိုစဥ္ခရီးသည္တစ္ေယာက္သည္ ထီးတစ္လက္ေဆာင္းလ်က္ လာေလ ၏။၄င္းက အမတ္ႀကီးတို႔လူစု မိုးခိုေနၾကသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရေသာေၾကာင့္သနားမွဳျဖစ္ခ့ဲရေလ၏။ ထိုအခါေဆာင္းရန္ပါလာေသာထီးကို ေျပာင္းျပန္ျပန္၍ေဆာင္းလိုက္ေလ၏။ ရြာေနေသာမိုးသည္ ခ်က္ခ်င္း ရပ္စဲသြားခ့ဲရေလ၏။ အမတ္ႀကီးသည္ ထိုသူအား“သင္သည္ အစြမ္းရွိလွေပစြ၊ငါတို႔ႏွင့္အတူလိုက္ပါေလာ့ ၊ ေကာင္းစားလတၱံ႔”ဟုဆို၍ ေခၚယူသြားေလ၏။

အမတ္ႀကီးႏွင့္ကၽြဲေက်ာင္းသား၊ေတာင္ထမ္းသူ၊ ေလးသမား၊ထီးျပန္လွန္ေဆာင္းသူ ငါးေယာက္တို႔သည္ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္သို႔ေရာက္သြားၾကေလ၏။ ထိုျပည္၌ ဘုရင္မင္း၏သမီးေတာ္တစ္ပါးသည္ အလြန္ အေျပး ျမန္ေလ၏။ ထိုသမီးေတာ္ႏွင့္ယွဥ္ၿပိဳင္၍ ေျပးႏိူင္လွ်င္ “ေယာက်္ားျဖစ္က လက္ထပ္ ထိမ္းျမား ေပး စားမည္၊ အိမ္ေရွ႕အရိုက္အရာကိုလည္း ေပးႏွင္းမည္၊မိန္းမျဖစ္က သမီးေတာ္အျဖစ္ ခ်ီးျမွင့္ မည္”ဟု ေၾက ညာေမာင္း ခတ္ထားေလ၏။

အမတ္ႀကီးသည္ ထိုေမာင္းသံကို ၾကားေလေသာ္ ကၽြဲေက်ာင္းသားကိုေခၚေလ၏။“သင္သည္ အသြား လ်င္ျမန္ ေပသည္၊သို႔အတြက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ရန္ သင္တာ၀န္ယူေလာ့”ဟုေျပာဆိုေလ၏။ ကၽြဲေက်ာင္းသားလည္း သေဘာ တူ၍ တာ၀န္ယူလိုက္ေလ၏။ၿပိဳင္မည့္ေန႔ရက္ကို သတ္မွတ္သိရေသာအခါ ၿပိဳင္ပြဲ ၀င္ေရာက္ ခ့ဲေလ ၏။ ၿပိဳင္ ရန္မွာလည္း တစ္ယူဇနာေ၀းေသာအရပ္၌ရွိေသာ ေရကန္မွေရကို ခ်ပ္ယူလာ ၾကရန္ ျဖစ္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြဲေက်ာင္းသားႏွင့္ ဘုရင့္သမီးေတာ္တို႔သည္ သူ႔ထက္ငါ အလ်င္ေရာက္ႏိူင္ရန္ အေျပးအလႊား အား ကုန္ႏႊဲခ့ဲၾကရေလ၏။

ၿပိဳင္ပြဲကိုအမတ္ႀကီးတို႔လူစုသည္ ေတာင္ျမင့္တစ္ခုေပၚမွၾကည့္ရွဳေနခ့ဲေလ၏။ကၽြဲေက်ာင္းသားသည္ လ်င္စြာ ေရခပ္ျပန္လာခ့ဲေလ၏။ သို႔ေသာ္ပန္းတုိင္သို႔အေရာက္တြင္ အေညာင္းေျပသေဘာျဖင့္ အိပ္ေမွး၍ အ ပန္းေျဖေနခ့ဲေလ၏။ရွင္ဘုရင္သမီးကား မရပ္မနားေျပးခ့ဲသျဖင့္ပန္း၀င္ရန္ နီးသထက္နီးကပ္လာေလ၏။ ကၽြဲေက်ာင္းသားသာ အထေႏွးေခ်က ရွံဳးနိန္႔ႏိူင္ရာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အမတ္ႀကီးသည္မေန သာေတာ့ဘဲ ေလး သမားကိုအႀကံေပးေလ၏။“ကၽြဲေက်ာင္းသားေခါင္းေပါင္းကို ေလးျဖင့္ပစ္ေလာ့”ဟုေျပာေလ၏။ ထိုအခါ ေလး သမားလည္း ခ်ိန္ရြယ္လ်က္ပစ္လိုက္ေလ၏။ ေလးထိမွန္ၿပီးမွပင္ အိပ္ေပ်ာ္ရာက လန္႔ႏိူးခ့ဲရေလ၏။

ခ်က္ခ်င္းသတိရလ်က္ ထၾကည့္ေလလွ်င္မင္းသမီးပန္း၀င္ရန္နီးကပ္ေနၿပီး သည္ကိုျမင္ရေလ၏။ ေရအိုးခြက္ ကိုအေဆာတလွ်င္ ေကာက္ယူ၍တစ္ဟုန္ထိုး ေျပးလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္သီသီကေလးကပ္၍ ပန္း၀င္ႏိူင္ ခ့ဲေလ၏။ကၽြဲေက်ာင္းသားအႏိူင္ရေလသျဖင့္ ပရိသတ္လည္း ခ်ီးမြမ္းၾသဘာျပဳၾကေလ၏။ ရွင္ဘုရင္ကား သမီးေတာ္ရွံဳးနိမ့္ခ့ဲရ၍ ရွက္အားတႀကီးျဖစ္ခ့ဲရေလ၏။

ေအာင္ပြဲရေသာကၽြဲေက်ာင္းသားသည္ ဘုရင့္သမီးကိုရမည္ျဖစ္သျဖင့္ အားရ၀မ္းသာျဖစ္ေနေလ၏။သို႔ေသာ္ ဘုရင္ႀကီးကကတိအတိုင္း သမီးေတာ္ကိုမေပးလုိဘဲရွိေနခ့ဲေလ၏။သမီးေတာ္အစား“ သင္လိုသမွ် သယ္ယူပါ၊ ႏိူင္သေရြ႕ေရႊဥစၥာကိုသာေပးပါအံ့” ဟုအမိန္႔ရွိေလ၏။

ဘုရင္၏စကားအတုိင္း“ေကာင္းပါၿပီ”သေဘာတူညီၾကေလ၏။ ထိုအခါ အမတ္ႀကီးက အႀကံေပးသည္မွာ “ေတာင္ထမ္းသမား သင္သည္ထမ္းအားရွိသူျဖစ္သည္၊သင္တႏိူင္တပိုင္ ထမ္းေဆာင္ေခ်ေလာ့”ဟုေျပာဆို ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္သယ္ယူစရာအျဖစ္ အိတ္ႀကီးတစ္ခုကို ခ်ဳပ္လုပ္ခ့ဲၾကေလ၏။

ဘုရင္မင္းသည္ ေရႊေငြဥစၥာယူေဆာင္ရန္အတြက္ ထည့္စရာယူေဆာင္လာခ့ဲရန္ တမန္ေစလိုက္၏။ အဆင္ သင့္ခ်ဳပ္လုပ္ထားၿပီးေသာ အိတ္ႀကီးျဖင့္ ေတာင္ထမ္းသမားကို ယူေဆာင္ေစေလ၏။ယူရန္ေရာက္ သြားေလ ေသာ္ ရွင္ဘုရင္က“ဤအိတ္ႀကီးျဖင့္ထည့္ေပးႏိူင္ရန္မွာ ငါ၏တိုင္းျပည္တြင္ပင္ ရွိမည္မထင္၊တစ္ ရက္ဆိုင္းငံ့ ေပေလာ့”ဟု ေျပာဆိုလႊတ္လိုက္ေလ၏။

ထို႔ေနာက္ ဘုရင္သည္အႀကံထုတ္ေလၿပီးလွ်င္ ထိုလူစုတို႔အား ညဥ့္ခ်င္းတြင္ေခၚယူစုရံုးေလ၏။ ေနရာတစ္ခု တြင္ထားၿပီးေသာ္ အရက္ေသစာ ၀လင္ေအာင္တိုက္ေကၽြးခ့ဲေလ၏။ အရက္မူးလာေသာအခါ သတိေမ့လ်က္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခ့ဲၾကေလ၏။ထိုအခါ ဘုရင္သည္ မီးရွိဳ႕ေစၿပီးေသေအာင္ ျပဳေလ၏။ မီး စြဲေလာင္လာေသာ္ ထီးျပန္လွန္ေဆာင္းသမားက မိမိထီးကို အသင့္ေဆာင္း၍ ကာကြယ္လိုက္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္မိုးႀကီး ရြာ ေလသျဖင့္ မီးၿငိမ္းသြားခ့ဲရေလ၏။

မိုးလင္းေသာအခါ အမတ္ႀကီးက ဘုရင္ကိုစိန္ေခၚခ့ဲေလ၏။ “သမီးကိုသာေပးမည္ေလာ၊ စစ္ကိုပဲ ဆိုင္မည္ ေလာ”ဟု တမန္ေစလႊတ္လိုက္ေလ၏။ထိုအခါ ရွင္ဘုရင္ကလည္း ေၾကာက္အားႀကီးလ်က္ သမီးေတာ္ကို ေပးအပ္ခ့ဲရေလ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုသမီးေတာ္ကို မည္သူရထိုက္သနည္း ဟုအႀကံျပဳေလ၏။ အမတ္ႀကီးသည္ ပညာရွင္ျဖစ္သည္။ အမတ္ႀကီး၏အႀကံအစည္ျဖင့္သာရရွိျခင္းျဖစ္ေလသည္ဆိုကာ အမတ္ ႀကီးႏွင့္ထိမ္းျမား ခ့ဲၾကေလသတည္း။

အရွင္စကၠိႏၵ (ရခိုင္တံခြန္ပံုျပင္မ်ား)